Orkaan Management

Het meest consistente probleem is dat ik in het midden sta.

Ik ben gewend aan het oog van de orkaan waar alles stil is.
Gewend dat mensen die dichter bij me in de buurt komen er anders uit zien dan van een afstand.


Zolang ik niet let op hoe mensen hun leven leidden buiten mij om, heb ik geen besef van het effect van mijn aanwezigheid.
En is het dus verrekt te moeilijk om iemand te vinden die het langere tijd met me vol houdt.

Want wie wil er zich bemoeien met iemand die van nature de fundering uit je leven wil vervangen?
En niets liever doet dan jouw waarden te testen?

Ik doe het uit liefde, ik ben van mening dat je als mens in dingen moet geloven die tegen een stootje kunnen. En dat moet je testen, anders heb je er niks aan.

Maar is het dus ook zo dat als iemand snel weggeblazen is, dan erger ik me aan hoe onzeker iemand in het leven staat. Ik vind het moeilijk om mensen te begrijpen die niet met beide benen op de grond staan.


En degenen die ik altijd dichtbij me heb gekend, die ken ik nauwelijks buiten me.
Ik doe heel veel moeite om iemand zonder invloed van mezelf te zien.

Het is ook logisch dat dat niet lukt, want ik zal altijd te maken hebben met mijn eigen zicht.


Dus ik heb een draaikolk gedate, en een zee, ik ben op zoek naar een vloedgolf.
Dat lijkt me leuk