Druktemaker

Ik heb de spanning nodig, niets zo vervelend als iets wat me niet uitdaagt.
Dat het me een recept van slagen geeft en dat ik slechts op het juiste moment er hoef te zijn en dat is het dan.


Geef me de wind van voren, laat me erken dat ik stappen vooruit heb gezet.
Laat het waaien merkbaar zijn, want bij windstil ga ik liggen.
Als je niet tegen me duwt vergeet ik dat je er bent.
Zal ik zoeken naar iets anders waar ik tegenaan kan leunen, ben ik bezig met een nieuwe storm.
Is het de windvlaag die ik verwacht en omarm.
Niet het dal van stilte waar ik zelf moet rennen wil er iets gebeuren.

Ik maak wrijving en pijn. Moeite en zuchten.
Want ik ben gesmeden in vuur en vergankelijkheid.
Ik vorm een puurheid uit de gloed van de dingen die tegen me op zijn gebotst.
Het is het achterlaten van de veren, en het terugslaan van de blokken beton.

Kerf een pad in m'n gezicht, dat ik de grond heb gekend, de muren van de hoeken die ik langs ben gegaan.