Over liefde en de complexiteit van De Samenloop der Dingen

Ik ben momenteel razend enthousiast informatie aan het vergaren over alle mogelijkheden die er zijn bij het kiezen van de eigenschappen van een halfling als je dungeons & dragons wil spelen.

Dingen gaan altijd anders.

Waar je verwacht een confrontatie aan te gaan over de belangrijkste dingen voor je gevoel, ontdek je als persoon dat je in bezit bent van meer integriteit dan je had durven dromen.

Waar je verwacht dat het na een gesprek wel duidelijk en opgelost zou zijn en dat helder overleg toch prima de mogelijkheden gebruiksklaar zouden maken, maakt de toegenomen kennis zelf meer plaats voor vragen en verwarring.

Ik leef graag met mijn gevoel alsof de mening van mijn emoties toch echt mee mag doen in het leven, en dat ik goed advies van mijn 'onderbuikgevoel' niet hoef te negeren. Het is verwarrend om hetgeen wat je lief hebt, los te moeten laten, omdat er geen ruimte meer is. Omdat de ruimte er al een hele poos niet is geweest en ik eigenlijk al wist dat het tijd was om daar niet meer te zijn.

Ik leef met een dubbel onderbuikgevoel, het een doet een vriendelijk verzoek aan mijn spontaniteit om op mijn interesse af te stappen en net zo goed wil ik vanuit diezelfde bewogenheid de ander volledig de ruimte kunnen geven als er voor mij geen plaats is in dat gevoelsleven,

En dat ik na een hele dag wandelen met veel praten, veel respect en goed eten. In mijn eentje grote vragen stel over hoe ik mijzelf zo sterk met iemand mag willen verbinden. Ben ik opeens zo druk als ik zijn kan over of ik het geluk van een halfling kan inruilen voor een eerlijkere versie, of dat ik het vermogen om stevig te staan zou kunnen inruilen voor net zo snel als andere rassen kunnen lopen.