Over geldige wanhoop

Onrust is iets wat als kenmerkend aanvoelt voor mij.
Het idee dat ik nergens mijn hoofd te ruste kan leggen.
Dat thuis zijn nog steeds betekend dat ik moeite kan doen.
Het gevecht om er te mogen zijn.
Het idee dat de wereld je de rug toe keert als je niet meer probeert.

Als ik iemand ben die nooit rust in z'n onderbuik zal ervaren.
Dan kan ik doodleuk mijn dagen spenderen aan het proberen kalmte te vinden.
Maar dat is mij niet gegunt.
Ik ben gebonden aan de herinneringen en de dagen waar ik aan mezelf was overgeleverd om te bedenken wat goed en fout is.

Dat ik m'n best moest doen betekent voor mij,
dat je moet strijden om er te mogen zijn.

En de zoektocht naar kalmte was opgehouden,
toen ik iemand vond die me stilzette.
Maar diegene kan er niet zijn voor mij.

Ik ben de wanhoop zat, de struggle om kalmte.

Het hele idee dat ik altijd klaar zal zijn om te vechten is zo raar nog niet.
Ik kan bijna niet anders met wie ik ben.

Ik accepteer dat ik val, dat ik altijd zal vallen.
En zolang ik mezelf ben, zal dat niet ophouden.