Hitte

Laat het spreken ontbreken, dat ik wraak mag ontheven.
Vernederd verzekerd, onder toestand bezegeld.
Dat zonder tanden ik los zou komen, van de beweging van de delen.
Smelt onder de wind die me schroeit.
Dat ik vergeet dat er woestijnen zijn.
En vergeet wat daar bloeit.



Laat me weken in de dagen van de zon op m'n dak.
Zweten in het onbehagen van de stilte is mijn wrak.
Gebijteld in deze zetel, afgepeigert.

Durf ik te dromen, van verkoeling en kalmte?
stilte in m'n hart in plaats van een kolkende walm.